Clan Army of RefleX PS3/PS4

 

#9 Rage
Ontwikkelaar: id Software | Uitgever: Bethesda | Release: 15 september 2011

Wat is het: Nieuwste shooter uit de stal van id Software, de grondleggers van de first-person shooter. Rage speelt zich af in een post-apocalyptische woestijn die doet denken aan de Mad Max-filmserie en waarin de speler moet zien te overleven tussen vele mutanten. Naast het volgen van missies kan de wereld van de game vrij verkend worden om zo nieuwe wapens of onderdelen te vinden. Rage kent lichte RPG-elementen zoals meerdere soorten kogels per wapen en het maken van eigen wapens aan de hand van blauwdrukken.
In Rage vormt naast schieten het racen een groot onderdeel van de gameplay. De woestijn kan namelijk verkend worden met een duinbuggy. Het voertuig kan in de game voorzien worden van wapens en andere verbeteringen. Die zijn hard nodig, aangezien er in Rage niet alleen te voet geschoten dient te worden. De verhouding tussen loop- en rijsequenties moet nog blijken, maar beide lijken elkaar prima aan te gaan vullen.

Waarom wel: De id-Tech 5-engine ziet er ongelooflijk indrukwekkend uit en zorgt voor prachtige beelden. Naast de mooie plaatjes creëert id Software voor het eerst een game die zich afspeelt in een open wereld in plaats van nauwe gangen.

Waarom niet: Sinds Quake 3 heeft id Software eigenlijk geen echt goede shooter meer gemaakt. Doom 3 was weliswaar een redelijke game, maar kon niet helemaal overtuigen. Het is nog maar de vraag of id Software met Rage zijn oude glorie weet te herstellen.

#8 Homefront
Ontwikkelaar: Kaos Studios | Uitgever: THQ | Release: 11 maart 2011

Wat is het: Homefront is een shooter die zich afspeelt in een door Noord Korea bezet Amerika. Als naamloze piloot word je zonder duiding opgepakt door de bezetters, maar al snel gered door het verzet. Gedurende de singleplayer van Homefront zul je het verzet helpen en er langzaam achter komen wat de Koreanen van je willen. Deze lineaire reis laat de verschrikkingen van de bezetting zien en wordt gekenmerkt door indrukwekkende verhaalvertelling en sfeervolle passages.
Ontwikkelaar Kaos combineert de intense vuurgevechten met rustigere momenten zodat ook het verhaal de ruimte krijgt.
De vuurgevechten van Homefront draaien om guerrilla-oorlog en zijn een stukje trager dan die van oorlogsshooters als Call of Duty. Daarom lijken ze intenser. Kogels zijn redelijk schaars waardoor het noodzakelijk is om vaak van wapen te wisselen. De bezette Amerikaanse wijken zorgen bovendien voor een verfrissend decor.

Waarom wel: Naast de invloeden van Call of Duty bevat Homefront duidelijk een sprankeltje Half-Life. De game lijkt intense gescripte actie te combineren met verhaalvertelling door de speler de effecten van de bezetting te laten zien. Dat levert een luguber sfeertje op dat door de unieke omgevingen een akelig realistisch tintje krijgt.

Waarom niet: De game is behoorlijk lineair, waardoor de herspeelbaarheid wel eens flink tegen zou kunnen vallen. De multiplayermodus zou de game langer leuk moeten houden, maar we vragen ons af of Homefront wel met Call of Duty kan concurreren. Bovendien lijkt de multiplayer sterk op de vorige game van Kaos, Frontlines: Fuel of War. Dat is geen compliment.

#7 Portal 2
Ontwikkelaar: Valve | Uitgever: Valve | Release: 20 april 2011

Wat is het: Portal 2 is het langverwachte vervolg op een van de meest innovatieve en unieke games van de huidige generatie spelcomputers. Het origineel combineerde enerverende puzzels met een spannende verhaallijn. Hoewel Portal 2 zich honderden jaren na de gebeurtenissen uit deel één afspeelt, wijkt het vervolg nauwelijks van die formule af. Ook in dit tweede deel moet de speler door het creëren van portalen een grote verscheidenheid aan puzzels tot een goed einde brengen. Het testlaboratorium waarin het eerste deel plaatsvond is in Portal 2 in verval geraakt. Het van oorsprong steriele en strakke lab is nu vergroeid met onkruid en klimop. Ook GLaDOS, de vijandige kunstmatige intelligentie die de speler in het eerste deel het leven zuur maakt, heeft onder de gebeurtenissen uit het einde van deel één geleden. Daarom zet GLaDOS in Portal 2 alles op alles om het laboratorium weer naar haar originele staat te herstellen.
In deel twee word je bijgestaan door Wheasley, een zogenaamde ‘Personality Robot’ die je tijdens bepaalde sequenties in het spel begeleidt. Zijn hulp vormt slechts een van de vele aanpassingen aan de gameplay in Portal 2. Zo kan hoofdpersonage Chell nu ondermeer gebruikmaken van ‘Propulsion Gel’, een oranje vloeistof die ervoor zorgt dat de speler zich heel snel over bepaalde oppervlakten kan bewegen. Door middel van ‘Repulsion Gel’ kan Chell haarzelf omhoog lanceren. De zogenaamde ‘Faith Plates’ doen ongeveer hetzelfde als de blauwige Repulsion Gel, hoewel deze springplanken naast personen ook objecten (zoals de bekende Portal-kubussen) lanceren. Vele soortgelijke gameplayvernieuwingen zullen in Portal 2 de revue passeren, maar vooralsnog wil Valve niet te veel over dit langverwachtte vervolg loslaten. Wel weten we dat de game een coöperatieve modus zal bevatten die gekenmerkt wordt door een eigen verhaallijn en puzzels. Volgens Valve zal de coöp voor twee spelers anders spelen dan de singleplayer en zullen de twee extra portalen de speldynamiek compleet veranderen.

Waarom wel: Wat was er niet leuk aan het originele Portal? Naast een geweldig muziekje, bevatte het spel zeer uitdagende puzzels en een uitermate verrassende verhaallijn. Valve beseft dat die combinatie het eerste deel tot een succes maakte en zal vanzelfsprekend met Portal 2 nauwelijks van de oorspronkelijke succesformule afwijken. De ontwikkelaar neemt geen overbodige risico’s het spel ‘hipper’ te maken, zoals blijkt uit de annulering van een competitieve Portal 2-multiplayer. Daarentegen lijkt de aangekondigde coöpmodus een waar multiplayerfestijn te worden. Uit filmpjes valt bovendien op te maken dat dit tweede deel er niet makkelijker op zal worden. Een uitermate gunstig voorteken.

Waarom niet: Een bijzonder onderdeel van de eerste Portal was toch wel het verhaal. Gedurende het spel ontdekte de speler wat er aan de hand was en wat of wie GLaDOS precies was. Inmiddels hebben we antwoord op al die vragen en is al dat giswerk verleden tijd. Kan Valve in dit tweede deel de speler nog wel verrassen met meer dan enkel nieuwe puzzels? 

#6 Batman: Arkham City
Ontwikkelaar: Rocksteady | Uitgever: Warner Bros. Interactive | Release: Herfst 2011

Wat is het: De opvolger van wat waarschijnlijk de grootste verrassing van 2009 was, Batman: Arkham Asylum. In Arkham City keert de donkere ridder terug om niet alleen de veiligheid in het gesticht Arkham te herstellen, maar ook in geterroriseerde gedeeltes van de stad Gotham City. Arkham City belooft dan ook een stuk groter te worden dan zijn voorganger en we hopen van harte dat de stad voor nog meer variatie weet te zorgen dan de gevangenis uit het origineel. Wat vaststaat is dat er weer een groot blik bekende en minder bekende schurken is opengetrokken. Gezien het feit dat deze het hoogtepunt van Arkham Asylum vormden is dat natuurlijk een fijne gedachte.
Veranderingen in de gameplay klinken met name door in de nieuwe technische snufjes waarmee Batman op pad gaat. Alles wat de gemaskerde vleermuis in het eerste deel in zijn arsenaal had, zal vanaf het begin beschikbaar zijn. Natuurlijk worden de oude speeltjes wel aangevuld met nieuwe gagets die tijdens de game gevonden kunnen worden, zoals een kabel waarmee Batman door de straten van Gotham kan slingeren. Ook de detectivemodus, die in het eerste deel te makkelijk continue gebruikt werd, is op de schop gegaan, waardoor Arkham City mogelijk nog uitdagender wordt dan het eerste deel. Naast nieuwe speeltjes krijgt Batman overigens ook af en toe de hulp van Catwoman, met wie hij een wisselende relatie heeft.

Waarom wel: Arkham Asylum was niet alleen een van de beste superheldengames ooit gemaakt, het spel liet spelers tevens erg vrij om hun eigen speelstijl te creëren. Het uitschakelen van meerdere vijanden in een ruimte door gebruik te maken van de schaduw en Batman’s gadgets levert unieke gameplay op.

Waarom niet: Arkham City kent grotere omgevingen dan Arkham Asylum. Hoewel daar in principe niets mis mee is, vonden wij juist de kleinere ruimtes in Arkham Asylum vaak het meest uitdagend. Ook de toevoeging van multiplayer voelt een beetje geforceerd. Arkham Asylum stond prima op zijn benen als singleplayergame en we zien coöp of multiplayer nog niet direct bij de game passen.

#5 Deus Ex: Human Revolution
Ontwikkelaar: Eidos Montreal | Uitgever: Square Enix | Release: Lente 2011

Wat is het: Dat we een Deus Ex-game op zo'n hoge plaats in onze lijst mogen zetten mag een klein wonder heten. Want hoewel de revolutionaire FPS-RPG hybride Deus Ex door velen als een van de beste games ooit wordt gezien, wist de game nooit hele hoge verkoopcijfers te halen. Het teleurstellende tweede deel leek de serie definitief de nek om te hebben gedraaid. Gelukkig durfde Eidos het in zijn laatste jaar als zelfstandige uitgever (nu onderdeel van Square Enix) aan om de prequel Deus Ex: Human Revolution te laten ontwikkelen door de nieuw opgezette studio Eidos Montreal. Als we afgaan op wat we tot nu toe hebben gezien van Human Revolution was dat een goede keus, want de ontwikkelaar lijkt aan werkelijk ieder detail te denken. Deus Ex Human Revolution lijkt een titel te gaan worden die zowel de oude garde zal aanspreken als een game die hopelijk eindelijk het succes krijgt dat de serie verdient.
Human Revolution draait om beveiligingsspecialist Adam Jensen, die na een aanslag op het bedrijf waar hij voor werkt zwaar verminkt raakt. Zonder dat het hem wordt gevraagd voorziet het bedrijf Jensen van mechanische augmentaties, robotachtige ledematen die niet alleen ter vervanging dienen, maar ook extra krachten aan Jensen geven. Het feit dat Jensen hier niet voor kan kiezen staat centraal in Human Revolution, want het verhaal lijkt te gaan draaien om de ethische vraag of dergelijke verbeteringen aan de mens wel zouden moeten kunnen. De kracht van Deus Ex ten opzichte van veel andere RPGs met een dergelijk moralistisch systeem is dat er een veel minder duidelijk verschil is tussen het goede en het slechte pad. Als Human Revolution dit succesvol weet uit te werken zou de game wel eens een van de eerste games kunnen worden die de speler echt voor keuzes weet te zetten.
De keuzevrijheid van Human Revolution beperkt zich niet alleen tot het verhaal. Keuze is een centraal element in de gameplay. De game kent drie gameplaymogelijkheden die in principe eindeloos gecombineerd kunnen worden. Zo kun je de game spelen door alles met geweld op te lossen. Maar het is ook mogelijk om ongezien voorbij obstakels te sluipen of juist via sociale interactie te slagen in de missie. De opzet van de levels is zo dat er meerdere paden bewandeld kunnen worden en er dus nooit een vaste manier is om een probleem aan te pakken. Hoewel de wereld zijn grenzen kent creëert Human Revolution zo een illusie van vrijheid, die afgaande op het origineel geweldig kan uitpakken.

Waarom wel: De gameplay van Deus Ex is de perfecte balans tussen een lineaire game aan de ene kant en een free-roaming aan de andere. Dat deze gameplay nooit veel navolging heeft gehad lijkt meer voort te komen uit het feit dat Deus Ex misschien zijn tijd ver vooruit was. Als Eidos Montreal slaagt met Human Revolution zouden we echter wel eens een wederopstanding van het genre kunnen zien. Aan de ontwikkelaars kan het haast niet liggen want aan ieder detail in de game lijkt aandacht te zijn gegeven. De sfeer van Human Revolution is een fantastische combinatie tussen cyberpunk en Renaissance-invloeden. Eidos Montreal belooft daarnaast de wereld leven te geven met subtiele details als boeken en e-mails maar ook door iedere ruimte in de game te vullen met objecten als rondliggende rotzooi. Een wereld die op instorten staat zag er zelden zo sfeervol uit.

Waarom niet: Ontwikkelaar Eidos Montreal heeft nog niet echt een reputatie. De kersverse ontwikkelaar heeft nog geen enkele titel afgeleverd en lead-designer Jean-François Dugas heeft met games als Farcry Instincts goede, maar geen geweldige eindproducten op zijn naam staan. Bovendien zijn een aantal fans van de eerste game ontevreden met een aantal ontwikkelkeuzes van Eidos Montreal, zoals het derdepersoons camerastandpunt bij het schuilen achter een muurtje. Deus Ex: Human Revolution zou die fans wel eens nodig kunnen hebben om een commercieel succes te worden.

#4 The Last Guardian
Ontwikkelaar: Team ICO | Uitgever: Sony | Release: 2011

Wat is het: De eerste PlayStation 3-titel van Team ICO, dat eerder op de PlayStation 2 al twee van zijn beste games heeft gegeven, ICO en Shadow of the Colossus. The Last Guardian is het logische vervolg op deze bijzondere titels, niet zozeer qua verhaal, maar vooral wat betreft de ervaring die de studio heeft opgedaan. Of het spel nu echt een vervolg genoemd mag worden is niet zeker, maar het is duidelijk een spirituele opvolger. ICO draaide om de samenwerking tussen een tot elkaar veroordeeld duo, Shadow of the Colossus was een poging om spelers de van relatie mens tot dier te laten ervaren. De derde titel van Team ICO tracht beide relaties in kaart te brengen en heeft hiervoor de hulp van Trico ingeschakeld, een mythische kruising tussen allerlei dieren, al wil de studio het officieel niet zo noemen.
Als speler ben je niet meer dan een tamelijk hulpeloos jongetje en zorg je vooral voor je uit de kluiten gewassen huisdier. Hij zal zich steeds meer aan je binden en je, vaker onbedoeld dan bewust, uit de brand helpen wanneer er een puzzel opgelost moet worden of een vijand in de weg staat. Op het gebied van gameplay ben je dus voor een behoorlijk deel aangewezen op een computergestuurd wezen. Dit concept is op zichzelf misschien niet wereldschokkend, maar Team ICO is in staat om hier iets heel intiems van te maken.

Waarom wel: Team Ico weet zonder dialogen of ingewikkelde gezichtsuitdrukkingen meer emotie op te wekken met zijn games dan menig andere ontwikkelaar die daarop mikt. In Shadow of the Colossus was de manier waarop Wanda zijn paard Agro riep genoeg om als speler te voelen dat de twee op elkaar gesteld waren. Met ICO kreeg de studio het voor elkaar dat spelers gameplay accepteerden die ze in iedere andere game als irritant zouden ervaren. Zij zagen het als hun plicht om Yorda te beschermen en moesten daarom sterk zijn. Na twee titels weet Team ICO dus hoe het een band tussen de speler en een eigenlijk levenloos computergestuurd personage schept. De gameplay is nooit een doel op zich, en dat gaat The Last Guardian juist zo bijzonder maken.

Waarom niet: Allereerst vrezen we voor het feit dat Team ICO toch de geplande release in 2011 gaat missen. Het is lastig te zeggen hoe ver Ueda en zijn team gevorderd is met de ontwikkeling van het spel. Daarbij werd bekend dat The Last Guardian 3D gaat ondersteunen. We hopen dat de studio in staat is om daar de framerate van het spel niet onder te laten lijden. Shadow of the Colossus hikte daar op de PlayStation 2 al tegen aan.

#3 LittleBigPlanet 2
Ontwikkelaar: MediaMolecule | Uitgever: Sony | Release: Januari 2011

Wat is het: Creativiteit met een vette hoofdletter C: daar staat LittleBigPlanet 2 voor. Enerzijds is de game een klassieke platformer die herinneringen oproept aan het 2D-tijdperk, anderzijds is het een gereedschapskist om je eigen levels – en zelfs gehele games – mee te maken. Deze premisse kende de eerste LittleBigPlanet al, maar deel twee gaat in alle opzichten een stuk verder. Daar waar de eerste LittleBigPlanet een echte 2D-platformgame was en de levels die je kon maken beperkt bleven tot die spelformule, worden in het vervolg qua mogelijkheden alle remmen losgegooid. De game zelf is in de kern weliswaar nog wel een platformgame, maar de gereedschappen om zelf levels te maken zijn veel uitgebreider. Zo uitgebreid zelfs dat het mogelijk is buiten het platformgenre te gaan en totaal andere games met zelfbedachte spelregels te creëren.
De forse uitbreiding van de levelmaker is de grootste stap ten opzichte van het eerste deel. Bij LittleBigPlanet waren er al mensen die met allerlei kunstgrepen bijvoorbeeld Space Invaders-achtige spellen maakten, maar in het vervolg worden al deze spelconcepten ondersteund in de gamemaker. Ontwikkelaar MediaMolecule meldt dat zelfs een Red Alert-kloon mogelijk is binnen het nieuwe LittleBigPlanet-concept. Ook echte racegedeeltes zijn in elkaar te knutselen. Het leuke van dat alles is dat je verschillende concepten binnen één level kunt combineren. De beperkingen lijken hierbij verbazingwekkend klein. De trotse levelmakers van LittleBigPlanet hoeven bovendien niet te treuren: alle levels die al met de eerste game zijn gemaakt, zijn ook gewoon met het vervolg te spelen. En dat ook nog eens met een flink verbeterde online interface.

Waarom wel: De angst dat LittleBigPlanet 2 toch vooral een herhalingsoefening zou worden van het eerste deel, is door MediaMolecule verworpen. De opties voor het maken van levels zijn enorm spectaculair. Het eerste deel leverde al een aantal onvervalste pareltjes op qua zelfgemaakte levels, dus het is slechts een kwestie van tijd totdat de creatievelingen alle nieuwe mogelijkheden van de levelmaker uit het tweede deel benutten.

Waarom niet: Hoewel het doel van het eerste deel was om de levelmaker zeer toegangelijk te maken, pakte dat helemaal uit zoals ontwikkelaar Media Molecule het gewild had. De gemiddelde speler was best bereid om wat levels van anderen te proberen, maar daar bleef het dan ook bij. Hopelijk zorgt de uitgebreide maar gestroomlijnde nieuwe levelontwerper voor een grotere community. Staat de zweverige besturing van je sackboy het maken van eigen spellen niet in de weg?

#2 L.A. Noire
Ontwikkelaar: Team Bondi | Uitgever: Rockstar Games | Release: Lente 2011

Wat is het: L.A. Noire valt nog het beste te omschrijven als een mix tussen Mafia, Grand Theft Auto en Heavy Rain, zonder dat de game daadwerkelijk lijkt op een van deze drie toppers. En dat komt vooral door de unieke gameplay. In L.A. Noire kruip je in de huid van Cole Phelps, een gedecoreerde oorlogsveteraan die na zijn diensttijd begint als straatagent bij de LAPD. Zijn doel: zoveel mogelijk zaken oplossen en de stad een stukje veiliger maken.
Tot zover niets nieuws onder de zon, maar het is vooral de manier waarop Phelps zijn zaken kraakt waarin L.A. Noire van andere games verschilt. Naast het traditionele speurwerk (in een volledige vrije spelwereld), wordt een belangrijk deel van de gameplay gereserveerd voor het ondervragen van verdachten en slachtoffers. Tijdens zo’n ondervraging is het aan jou om te zien of die persoon liegt dan wel de waarheid spreekt. Dankzij een revolutionair stukje techniek, MotionScan, is het de makers gelukt om gezichten van echte acteurs één op één over te zetten naar de digitale wereld. Hierdoor zijn de gezichtsanimaties van dusdanig hoog niveau dat je als speler alle subtiele trekjes en nuances in het gezicht terugziet. Een echte speurneus pikt de leugenaars er dus zo tussenuit.

Waarom wel: Alleen al toekijken hoe de game wordt gespeeld, is al een avontuur op zich. Laat staan wanneer je zelf op onderzoek uitgaat. De manier waarop je verdachten ondervraagt en ze confronteert met bewijsmateriaal voelt bijzonder intuïtief en verfrissend aan.

Waarom niet: We maken ons een beetje zorgen over de herspeelbaarheid van de game, want heb je eenmaal een case opgelost dan weet je voorgoed de oplossing. Ondanks de open spelwereld, zal je als speler lang niet de vrijheid genieten die je in GTA bijvoorbeeld wel had. Dat is op zich geen punt, maar dan moet de game wel genoeg verhaalgedreven gameplay bieden.

#1 Uncharted 3: Drake's Deception
Ontwikkelaar: Naughty Dog | Uitgever: Sony | Release: 1 november 2011

Wat is het: Drake’s Deception is alweer het derde deel in wat met recht de meest succesvolle nieuwe franchise van Sony genoemd kan worden. Nathan Drake wist zich in korte tijd op te werken tot een van de meest geliefde gamepersonages van deze tijd, in twee games die bol stonden van tactische vuurgevechten en klassiek avonturieren a la Indiana Jones. In 2007 waren we al diep onder de indruk van de eerste Uncharted en twee jaar later blies het vervolg ons wederom weg. Met het derde deel is ontwikkelaar Naughty Dog erop gebrand om aan de torenhoge verwachtingen te voldoen. De eerste signalen zijn alvast positief.
In zijn nieuwste avontuur zet Nathan Drake koers naar de Arabische woestijn om daar op zoek te gaan de verloren stad Ubar, ook wel het ‘Atlantis van het zand’ genoemd door de legendarische Lawrence van Arabia. Geen man heeft deze stad ooit gevonden, dus Nathan Drake kan de eerste worden. De zoektocht naar de mythische plek zal allerminst makkelijk worden. Zijn vliegtuig stort neer in de woestijn en hij wordt dwarsgezeten door een angstzaaiende sekte. Deel 3 zal voortbouwen op de multiplayercomponent van het tweede deel en die vanzelfsprekend uitbreiden.

Waarom wel: De Uncharted-serie heeft in korte tijd een gigantische reputatie opgebouwd en Naughty Dog heeft bewezen dat het een ontwikkelaar van absolute topklasse is. Op grafisch gebied zit het alvast goed. Elementen als vuur en zand, die een grote rol in de game spelen, worden belachelijk mooi in beeld gebracht. Wat betreft de gameplay belooft Naughty Dog de vuistgevechten spectaculairder te maken en meer opties voor de platformengedeeltes toe te voegen. Bovendien spreekt de setting van dit derde deel enorm tot de verbeelding.

Waarom niet: Ja, waarom niet eigenlijk?