Clan Army of RefleX PS3/PS4

Main » 2009 » Maart » 20 » Eat Lead: The Return of Matt Hazard

---

15:24:20 Eat Lead: The Return of Matt Hazard

Het leven van een actieheld is niet altijd even simpel. Tuurlijk, zolang je gewoon aan de lopende band bad guys moet afvlammen, aantrekkelijke dames moet redden en grote explosies moet overleven is er weinig aan de hand. Maar zodra er iets onverwachts gebeurt, dan kan zelfs de grootste actieheld even van z’n apropos raken. Last Action Hero liet al zien wat er gebeurt wanneer een filmheld opeens in de realiteit komt. Maar hoe zou een actieheld reageren als hij opeens aan de kant wordt gezet en feitelijk voor dood wordt achtergelaten? It’s Hazard Time! Dit is de basis van het verhaal van Eat Lead: The Return of Matt Hazard. Hier speel jij met Matt Hazard; een fictieve actieheld die al in de jaren 80 begon in een game met meer actie dan pixels, aldus Hazard. Na diverse actiegames, waaronder Matt Hazard 3D en You Only Live 1317 Times ging het helaas bergafwaarts met onze held. De kart-game Haz-Matt Carts deed de videogameheld vrijwel definitief de nek om… maar nu is hij terug! Tenminste… dat is de bedoeling denkt Matt, maar al direct na het eerste level zou Matt neergeschoten worden en zou de speler controle moeten nemen over een andere actieheld, Sting Sniperscope. Dat dit personage duidelijk op Arnold Schwarzenegger is gebaseerd blijkt wel uit het Duitse accent van dit personage. Doordat iemand de game echter net op het moment dat deze plottwist moet plaatsvinden hackt, blijft Matt leven en kan hij juist Sting Sniperscope uitschakelen. Natuurlijk wil Matt nu wel weten waarom hij in vredesnaam opeens aan de kant wordt gezet en gaat zodoende samen met de vrouw die hem het virtuele leven redde door te hacken, op onderzoek uit. Zoals Matt zelf zou zeggen (elke actieheld heeft natuurlijk een punch line nodig): It’s Hazard Time! ”Shoot everything that moves” Zoals je al merkt, is de hele setting aan deze game absoluut niet serieus. Eat Lead is één grote parodie op diverse games en films en zit boordevol clichés. Het spel waarin Matt zich bevindt, is namelijk nog altijd gehackt en buitenstaanders uploaden soms opeens vijanden uit eerdere games van Matt. Zo staat hij opeens oog in oog met pixelige Duitsers (die regelrecht uit Wolfenstein 3D Matt Hazard 3D zijn komen lopen) en vecht hij tegen Russen uit de game You Only Live 1317 Times, een overduidelijke parodie op de James Bond-film You Only Live Twice. Een gekke Russische generaal die met nucleaire raketten speelt als eindbaas mag dan ook in dit deel van de game niet ontbreken. Verder zitten er soms geplande glitches in het spel, wordt het level (door buitenstaande hackers) opeens volledig veranderd, of verschijnen er vijanden uit het niets. Het houdt daar echter niet bij op. Wat te denken van een onverslaanbare vijand, waarvan er ook duidelijk wordt gezegd dat hij nu nog onverslaanbaar is, maar aan het eind van het level toch wel vernietigd wordt? Of Matt die opeens zegt dat hij denkt dat de leveldesigners waarschijnlijk slapeloze nachten hebben gehad omdat het level er zo vet uit ziet? Ook leuk wanneer er opeens een hele rits aan objectives in beeld verschijnen. Matt sputtert tegen en vraagt of dat nou niet eenvoudiger kan. Prompt verschijnt er: Shoot everything that moves. Het is duidelijk, Eat Lead neemt de afgelopen 25 jaar van games en films genadeloos op de hak. Veel humor, weinig lol De humor in Eat Lead is dik in orde en zeker wanneer je de humor uit bijvoorbeeld Last Action Hero maar ook The Simpsons Game kon waarderen, zul je Eat Lead’s humor ook waarderen. Qua gameplay zit de game helaas een stuk minder goed in elkaar. Het is niet eens zozeer dat deze game slecht is, maar het ontstijgt, los van de humor gezien, op geen enkel vlak de middenmotor. De game is third person, maar niet met een centrale camera als in bijvoorbeeld Socom. De camera hangt een beetje boven één van de schouders en dit schiet gewoon niet lekker. Soms staat Matt zelfs gewoon in beeld waardoor je bepaalde vijanden niet ziet. Waarom er ook niet gewoon voor een first person-perspectief is gekozen is mij dan ook een raadsel. Ook de graphics zijn erg matig. De game zit vol met kartels en is gewoon op geen enkel punt gedetailleerd. Er zijn ook geen realistische physics aanwezig voor de neerploffende lijken en een explosie zal weinig aan het leveldesign vernielen. Ontwikkelaar Vicious Cycle heeft het minimale gedaan om de game draaiende te krijgen. Voordeel is dan wel weer dat de laadtijden lekker kort zijn, maar gek genoeg heeft de game soms wel weer last van frame-drops. Ook op basis van geluid heeft Vicious Cycle geen enkel risico genomen en kleurt het netjes binnen de lijntjes. Een soundtrack die erg aan Duke Nukem doet denken vult voornamelijk de achtergrond, soms afgewisseld met wat meer thematische muziek. De wapens klinken helaas erg dof, ondanks dat de game echt DTS-geluid bevat. Hoewel je bij games als Killzone en Socom het verschil met gewoon Dolby Digital-geluid echt duidelijk hoort, is dat hier helaas niet het geval. Cover! Gek genoeg is het cover-systeem dat in Eat Lead gebruikt wordt dan wel weer vrij handig. Met een druk op X schuil je achter een object, zoals dat bij ongeveer elke game tegenwoordig kan. Goed tussen verschillende dekkingsposities wisselen bleek echter in eerdere games altijd een heikel punt. In Uncharted werd geprobeerd met één knop van dekkingspositie naar dekkingspositie te rennen, maar erg succesvol kon ik dit niet noemen. In Eat Lead kun je wél met één druk op de knop direct over het muurtje/kratje/pooltafel/bar/ander object waar je achter schuilt springen, doorrennen naar de volgende muur/krat/tafel/bar en direct dekking zoeken. Zo simpel en toch zo geniaal…. En ook nog eens goed werkend dit keer! Pixelige Duitsers, zombies en waterpistolen Qua wapens en vijanden heeft Vicious Cycle zich wel weer kunnen uitleven. De vijanden variëren van de eerder genoemde pixelige Duitsers en Russische soldaten tot robot’s, de Chineze maffia, zombies, cowboys en allerlei ander cliché-volk. De wapens passen natuurlijk bij de vijanden. De Duitsers hebben pixelige MP40’s, de Russen zijn met AK’s bewapend en er liggen zelfs hier en daar waterpistolen in de game! Onderschat deze supersoakers echter niet, zeker de semi-automatische supersoaker is verdomd krachtig! Geen multiplayer Helaas ontbreekt er een multiplayer in Eat Lead: The Return of Matt Hazard. Erg jammer want hier hadden natuurlijk ook nog genoeg persiflages voor bedacht kunnen worden. Daarnaast is deze game hoewel hij absoluut niet perfect is, toch best wel leuk om te spelen. Een interessante co-op mode had de boel misschien nog leuker kunnen maken maar helaas. Trophies Trophies zijn natuurlijk wél aanwezig in Eat Lead en de humoristische setting wordt ook hier weer zichtbaar. Zo krijg je trophies om de game te starten en om de credits af te kijken en zelfs wanneer je de game pauzeert.   Conclusie Eat Lead: The Return of Matt Hazard is als je de game puur technisch bekijkt niet echt goed. Gedateerde graphics, een richtsysteem dat net niet lekker werkt en geluid dat op geen enkele manier indruk kan maken zouden bij ieder ander spel genoeg reden zijn voor een onvoldoende. De humor in Eat Lead tilt de game echter toch naar een zeker niveau waardoor je de game in ieder geval ‘interessant’ kunt noemen. Misschien niet goed, maar wel ‘interessant’. Een keertje uit de budgetbakken vissen is dan ook het devies bij Eat Lead: The Return of Matt Hazard.

Views: 601 | Added by: Edbn

Total comments: 0